CHRZEŚCIJANIN W SZPITALU
Każdy człowiek, który po raz pierwszy pojawia się jako pacjent w szpitalu, napotyka na pewne trudności związane z samą chorobą i bólem, jak również z faktem nowej sytuacji, miejsca, nowych ludzi… Szpital jest przede wszystkim miejscem, gdzie człowiek leczy swoje ciało. Niejednokrotnie bywa jednak i tak, że staje się prawdziwą „lecznicą ducha”, gdzie następuje radykalna przemiana dotychczasowego życia. Dlatego też Kościół i w tym miejscu nie opuszcza człowieka. Posyła do szpitali księży kapelanów, by służyli sakramentalną pomocą i w rozmowach udzielali duchowego wsparcia. W szpitalach znajdują się także kaplice, w których odprawiane są Msze święte i nabożeństwa.
KOGO ZAPYTAĆ O KONTAKT Z KAPELANEM?
Najlepiej poinformuje o tym pielęgniarka, która ma najczęstszy kontakt z pacjentem. Można dowiedzieć się:
- o czasie odwiedzin Księdza Kapelana,
- gdzie mieści się kaplica w szpitalu,
- kiedy i o jakiej porze odprawiają się Msze święte, nabożeństwa,
- kiedy jest możliwość skorzystania ze spowiedzi i innych sakramentów.
JAK I GDZIE SPOWIADAĆ SIĘ W SZPITALU?
Każdy chory, jeśli odczuwa potrzebę oczyszczenia swojej duszy poprzez Sakrament Pojednania, może skorzystać z posługi kapłana:
- na sali (siedząc lub leżąc – w zależności od stanu zdrowia),
- w szpitalnej kaplicy czy zakrystii.
Sakrament ten, zwłaszcza w przypadku ludzi będących w szpitalu, daje poczucie wewnętrznego pokoju i równowagi. Stąd też korzystanie z niego jest szczególnie potrzebne przed różnego rodzaju operacjami, ciężkimi zabiegami itp.
Komunia Święta
Jak należy się zachować, gdy ksiądz niesie Komunię świętą dla chorych?
- podczas, gdy ksiądz przychodzi z Najświętszym Sakramentem, należy przerwać rozmowy, w miarę możności przyklęknąć, przyjąć postawę szacunku wobec Boga,
- ponadto wyłączyć radio, odłożyć gazetę, uświadomić sobie obecność Jezusa eucharystycznego.
Jak i kiedy przyjmować Komunię świętą?
- Prawo kościelne zwalnia osoby chore z obowiązku zachowania postu eucharystycznego. Jeśli ktoś czuje się na siłach, może oczywiście ten post zachować.
- Chorzy mogą otrzymać Komunię święta na leżąco.
- W razie potrzeby, zaraz po przyjęciu Komunii świętej, można ją popić czystą wodą.
- Gdy istnieje trudność w przełykaniu, można poprosić kapłana o udzielenie mniejszej cząstki Ciała Pańskiego.
- Zawsze należy liczyć się ze stanem swojego zdrowia – nie przyjmować Komunii świętej wiedząc, ze organizm nie jest zdolny do Jej przyjęcia (wymioty itp.).
- Jeśli Komunię świętą przyjmuje się poza Mszą świętą należy się w miarę możności przygotować przez krótką modlitwę o uświadomienie sobie ważności spotkania z Chrystusem.
- Po Komunii świętej trwamy w skupieniu na modlitwie dziękczynnej.
JAK SIĘ ZACHOWAĆ, GDY OBOK NA SALI ZNAJDUJE SIĘ CZŁOWIEK KONAJĄCY?
Mimo pomocy lekarza czy pielęgniarki nie możemy być obojętni na fakt ostatnich, chwil życia człowieka:
- jeżeli wiemy, że człowiek ten nie korzystał z sakramentu pojednania, należy wezwać kapłana;
- zdarza się, że pielęgniarki posiadają gromnicę – wówczas poprosić o nią i podać ją konającemu do ręki;
- ważne jest, by w takim momencie człowiek nie czuł się sam – należy otoczyć go modlitwą, odmawiając wspólnie różaniec, lub inne modlitwy.
Sakrament namaszczenia
„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk 5, 14n)
Namaszczenie chorych jest sakramentem, który przygotowuje i uzdalnia do prawdziwie chrześcijańskiego przeżywania i „wykorzystania” choroby. Jest ona wielką życiową próbą chrześcijańskiej postawy, w tym szczególnie wiary, nadziei i miłości. Nie powinien być natomiast pojmowany jako sakrament umierających, gdyż taką funkcję pełni Wiatyk-Komunia święta udzielana uroczyście na „drogę” ku wieczności.
CO DAJE SAKRAMENT NAMASZCZENIA ?
- Namaszczenie pomaga dostrzec w świetle Chrystusa rolę własnych cierpień. Ich właściwe przeżycie i rozważanie daje choremu duchową równowagę, a także otwiera go na dobroć Boga;
- Tym, którzy czują się obciążeni winą i grzechami, sakrament namaszczenia niesie umocnienie nadziei płynącej z Bożego miłosierdzia. Przyjęcie własnego cierpienia jest w Bożych oczach źródłem dobra dla najbliższych i dla całego Kościoła;
- Przyjęte cierpienie staje się dla człowieka chorego drogą do zbawienia. Dokonuje się to przez złączenie wszelkich wysiłków i upokorzeń z cierpieniami samego Chrystusa. Wszystko, to może być ofiarowane Bogu w akcie miłości i w duchu zadośćuczynienia;
- Sakrament namaszczenia jest znakiem zapowiadającym pełne uwolnienie od choroby i cierpienia w Królestwie Niebieskim.
KTO GO UDZIELA I W JAKI SPOSÓB?
Sakramentu chorych udziela kapłan, namaszczając czoło i ręce chorego poświęconą oliwą oraz wypowiadając następujące słowa:
„Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże Ciebie łaską Ducha Świętego.-(Amen)- Pan, który odpuszcza Ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie.”(Amen)
W normalnych warunkach, tzn. jeśli chory jest przytomny, przed przyjęciem sakramentu namaszczenia powinien przystąpić do Sakramentu pokuty, a w czasie samego obrzędu namaszczenia przyjąć Komunię świętą.
Sakrament Namaszczenia powinien być udzielany wtedy, gdy człowiek uświadamia sobie poważny charakter choroby, która go dotknęła;
- przed ważną operacją lub rozpoczynającym się długim leczeniem;
- osobom w podeszłym wieku, niekoniecznie chorym;
- dzieciom, które mogą być już świadome roli tego sakramentu.
Warto pamiętać, że sakrament namaszczenia można przyjmować wiele razy w życiu, a nawet kilkakrotnie w czasie trwania choroby, gdy ponownie staje się ona problemem – czy na skutek dalszego pogarszania się, przedłużającego się jej trwania, czy też nowych komplikacji.
Czas choroby, cierpienia, czas pobytu w szpitalu, to także czas refleksji i zadumy nad samym sobą, nad swoim życiem. To także czas spotkania z Bogiem.
Korzystajmy więc z tego czasu i możliwości przyjmowania sakramentów. Swoje cierpienie próbujemy czynić sensownym, twórczym. Próbujemy zrozumieć je w świetle cierpień Boga – Człowieka, Jezusa Chrystusa. On niewinnie cierpiał za nas – za Ciebie i za mnie, za nasze grzechy.
Ojciec Święty, Jan Paweł II, określając, kim są ludzie chorzy, powiada, że są „skarbem Kościoła”, „mocą i siłą”. To cierpienie chorych staje się niejednokrotnie siłą do powstania kogoś z grzechów, z nałogów… Przedstawiamy je zatem Chrystusowi jako wspaniałomyślny dar i bezinteresowną ofiarę za Kościół, za grzechy swoje, za grzechy świata, a także za tych, którym otworzą one drogę do Boga. Wtedy nasze cierpienie nie będzie daremne, ale twórcze – zacznie przemieniać nas samych, nasze środowiska, cały świat.
Msze św. w kaplicy szpitalnej ul. Grunwaldzka są sprawowane:
- w niedzielę i święta o godzinie 10. 00
- w ciągu tygodnia o godzinie 15. 00
- w środy Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy godzinie 14.50.
Msze św. w kaplicy szpitalnej na Oddziale Nefrologii i Dializoterapii (ul. Kolejowa) są sprawowane:
- w niedzielę i święta godzinie 8. 45
- we wtorek i czwartek oraz w I piątek m-ca o godzinie 16. 30
Msze św. w kaplicy Zakładu Opiekuńczo- Leczniczego (ul. Grunwaldzka) są sprawowane:
- w każdą druga i czwarta niedzielę miesiąca o godzinie 11. 30