Przejdź do treści

Kaplice Szpitalne

CHRZEŚCIJANIN W SZPITALU


Każdy człowiek, który po raz pierwszy pojawia się jako pacjent w szpitalu, napotyka na pewne trudności związane z samą chorobą i bólem, jak również z faktem nowej sytuacji, miejsca, nowych ludzi… Szpital jest przede wszystkim miejscem, gdzie człowiek leczy swoje ciało. Niejednokrotnie bywa jednak i tak, że staje się prawdziwą „lecznicą ducha”, gdzie następuje radykalna przemiana dotychczasowego życia. Dlatego też Kościół i w tym miejscu nie opuszcza człowieka. Posyła do szpitali księży kapelanów, by służyli sakramentalną pomocą i w rozmowach udzielali duchowego wsparcia. W szpitalach znajdują się także kaplice, w których odprawiane są Msze święte i nabożeństwa.

KOGO ZAPYTAĆ O KONTAKT Z KAPELANEM?

Najlepiej poinformuje o tym pielęgniarka, która ma najczęstszy kontakt z pacjentem. Można dowiedzieć się:

  • o czasie odwiedzin Księdza Kapelana,
  • gdzie mieści się kaplica w szpitalu,
  • kiedy i o jakiej porze odprawiają się Msze święte, nabożeństwa,
  • kiedy jest możliwość skorzystania ze spowiedzi i innych sakramentów.

JAK I GDZIE SPOWIADAĆ SIĘ W SZPITALU?

Każdy chory, jeśli odczuwa potrzebę oczyszczenia swojej duszy poprzez Sakrament Pojednania, może skorzystać z posługi kapłana:

  • na sali (siedząc lub leżąc – w zależności od stanu zdrowia),
  • w szpitalnej kaplicy czy zakrystii.

Sakrament ten, zwłaszcza w przypadku ludzi będących w szpitalu, daje poczucie wewnętrznego pokoju i równowagi. Stąd też korzystanie z niego jest szczególnie potrzebne przed różnego rodzaju operacjami, ciężkimi zabiegami itp.

Komunia Święta

Jak należy się zachować, gdy ksiądz niesie Komunię świętą dla chorych?

  • podczas, gdy ksiądz przychodzi z Najświętszym Sakramentem, należy przerwać rozmowy, w miarę możności przyklęknąć, przyjąć postawę szacunku wobec Boga,
  • ponadto wyłączyć radio, odłożyć gazetę, uświadomić sobie obecność Jezusa eucharystycznego.

Jak i kiedy przyjmować Komunię świętą?

  1. Prawo kościelne zwalnia osoby chore z obowiązku zachowania postu eucharystycznego. Jeśli ktoś czuje się na siłach, może oczywiście ten post zachować.
  2. Chorzy mogą otrzymać Komunię święta na leżąco.
  3. W razie potrzeby, zaraz po przyjęciu Komunii świętej, można ją popić czystą wodą.
  4. Gdy istnieje trudność w przełykaniu, można poprosić kapłana o udzielenie mniejszej cząstki Ciała Pańskiego.
  5. Zawsze należy liczyć się ze stanem swojego zdrowia – nie przyjmować Komunii świętej wiedząc, ze organizm nie jest zdolny do Jej przyjęcia (wymioty itp.).
  6. Jeśli Komunię świętą przyjmuje się poza Mszą świętą należy się w miarę możności przygotować przez krótką modlitwę o uświadomienie sobie ważności spotkania z Chrystusem.
  7. Po Komunii świętej trwamy w skupieniu na modlitwie dziękczynnej.

JAK SIĘ ZACHOWAĆ, GDY OBOK NA SALI ZNAJDUJE SIĘ CZŁOWIEK KONAJĄCY?

Mimo pomocy lekarza czy pielęgniarki nie możemy być obojętni na fakt ostatnich, chwil życia człowieka:

  • jeżeli wiemy, że człowiek ten nie korzystał z sakramentu pojednania, należy wezwać kapłana;
  • zdarza się, że pielęgniarki posiadają gromnicę – wówczas poprosić o nią i podać ją konającemu do ręki;
  • ważne jest, by w takim momencie człowiek nie czuł się sam – należy otoczyć go modlitwą, odmawiając wspólnie różaniec, lub inne modlitwy.

Sakrament namaszczenia

Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk 5, 14n)

Namaszczenie chorych jest sakramentem, który przygotowuje i uzdalnia do prawdziwie chrześcijańskiego przeżywania i „wykorzystania” choroby. Jest ona wielką życiową próbą chrześcijańskiej postawy, w tym szczególnie wiary, nadziei i miłości. Nie powinien być natomiast pojmowany jako sakrament umierających, gdyż taką funkcję pełni Wiatyk-Komunia święta udzielana uroczyście na „drogę” ku wieczności.

CO DAJE SAKRAMENT NAMASZCZENIA ?

  1. Namaszczenie pomaga dostrzec w świetle Chrystusa rolę własnych cierpień. Ich właściwe przeżycie i rozważanie daje choremu duchową równowagę, a także otwiera go na dobroć Boga;
  2. Tym, którzy czują się obciążeni winą i grzechami, sakrament namaszczenia niesie umocnienie nadziei płynącej z Bożego miłosierdzia. Przyjęcie własnego cierpienia jest w Bożych oczach źródłem dobra dla najbliższych i dla całego Kościoła;
  3. Przyjęte cierpienie staje się dla człowieka chorego drogą do zbawienia. Dokonuje się to przez złączenie wszelkich wysiłków i upokorzeń z cierpieniami samego Chrystusa. Wszystko, to może być ofiarowane Bogu w akcie miłości i w duchu zadośćuczynienia;
  4. Sakrament namaszczenia jest znakiem zapowiadającym pełne uwolnienie od choroby i cierpienia w Królestwie Niebieskim.

KTO GO UDZIELA I W JAKI SPOSÓB? 

Sakramentu chorych udziela kapłan, namaszczając czoło i ręce chorego poświęconą oliwą oraz wypowiadając następujące słowa:

Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże Ciebie łaską Ducha Świętego.-(Amen)- Pan, który odpuszcza Ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie.”(Amen)

W normalnych warunkach, tzn. jeśli chory jest przytomny, przed przyjęciem sakramentu namaszczenia powinien przystąpić do Sakramentu pokuty, a w czasie samego obrzędu namaszczenia przyjąć Komunię świętą.

Sakrament Namaszczenia powinien być udzielany wtedy, gdy człowiek uświadamia sobie poważny charakter choroby, która go dotknęła;

  • przed ważną operacją lub rozpoczynającym się długim leczeniem;
  • osobom w podeszłym wieku, niekoniecznie chorym;
  • dzieciom, które mogą być już świadome roli tego sakramentu.

Warto pamiętać, że sakrament namaszczenia można przyjmować wiele razy w życiu, a nawet kilkakrotnie w czasie trwania choroby, gdy ponownie staje się ona problemem – czy na skutek dalszego pogarszania się, przedłużającego się jej trwania, czy też nowych komplikacji.

Czas choroby, cierpienia, czas pobytu w szpitalu, to także czas refleksji i zadumy nad samym sobą, nad swoim życiem. To także czas spotkania z Bogiem.

Korzystajmy więc z tego czasu i możliwości przyjmowania sakramentów. Swoje cierpienie próbujemy czynić sensownym, twórczym. Próbujemy zrozumieć je w świetle cierpień Boga – Człowieka, Jezusa Chrystusa. On niewinnie cierpiał za nas – za Ciebie i za mnie, za nasze grzechy.

Ojciec Święty, Jan Paweł II, określając, kim są ludzie chorzy, powiada, że są „skarbem Kościoła”, „mocą i siłą”. To cierpienie chorych staje się niejednokrotnie siłą do powstania kogoś z grzechów, z nałogów… Przedstawiamy je zatem Chrystusowi jako wspaniałomyślny dar i bezinteresowną ofiarę za Kościół, za grzechy swoje, za grzechy świata, a także za tych, którym otworzą one drogę do Boga. Wtedy nasze cierpienie nie będzie daremne, ale twórcze – zacznie przemieniać nas samych, nasze środowiska, cały świat.

Msze św. w kaplicy szpitalnej ul. Grunwaldzka są sprawowane:

  • w niedzielę i święta o godzinie 10. 00
  • w ciągu tygodnia o godzinie 15. 00
  • w środy Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy godzinie 14.50.

Msze św. w kaplicy szpitalnej na Oddziale Nefrologii i Dializoterapii (ul. Kolejowa) są sprawowane:

  • w niedzielę i święta godzinie 8. 45
  • we wtorek i czwartek oraz w I piątek m-ca o godzinie 16. 30

Msze św. w kaplicy Zakładu Opiekuńczo- Leczniczego (ul. Grunwaldzka) są sprawowane:

  • w każdą druga i czwarta niedzielę miesiąca o godzinie 11. 30