Przejdź do treści

Zakład Opiekuńczo-Leczniczy

Zakład Opiekuńczo-Leczniczy mieści się przy ul. Obrońców Pokoju 74a w Kolbuszowej

Kontakt telefoniczny:

  • 17 2271 222
  • nr wew. na piętro I – 364
  • nr wew. na piętro II – 408
  • Kierownik –  wew. 354

Małgorzata Jemioło

Zasady przyjęcia do Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego SP ZOZ w Kolbuszowej

KROK 1. należy zwrócić się do lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (w szczególności lekarza POZ-u) o wydanie skierowania do zakładu opiekuńczego 
wg wzoru: wniosek o wydanie skierowania

KROK 2. do ww. wniosku należy dołączyć wywiad pielęgniarski oraz zaświadczenie lekarskie.
wg wzorów: wywiad pielegniarski i zaswiadczenie lekarskie

KROK 3. po uzyskaniu skierowania od lekarza ubezpieczenia zdrowotnego należy je złożyć do Kierownika ZOL-u wraz z: 

  • wnioskiem o przyjęcie do zakładu opiekuńczo- leczniczego  (wg wzoru: podanie o przyjęcie do zol-u)
  • wywiadem pielęgniarskim i zaświadczeniem lekarskim wypełnionym przez uprawnione podmioty
  • dokumentami stwierdzającymi wysokość dochodu świadczeniobiorcy w postaci:
  1. decyzji organu rentowego albo emerytalno-rentowego ustalającego wysokość emerytury, renty albo renty socjalnej; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego na potrącanie opłaty za pobyt w zakładzie opiekuńczym przez właściwy organ rentowy albo emerytalno-rentowy ze świadczenia wypłacanego przez ten organ, lub
  2. decyzji o przyznaniu zasiłku stałego; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego do odbioru tych należności przez zakład opiekuńczy.
  • Nr konta osoby ubiegającej się o przyjęcie
  • Kserokopie kart Informacyjnych

Wniosek, skierowanie oraz wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie nie są wymagane, w przypadku gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. W takiej sytuacji orzeczenie sądu opiekuńczego stanowi podstawę do umieszczenia świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym.

wzór- skierowania

KROK 4komisja kwalifikacyjna powołana przez Dyrektora SP ZOZ w Kolbuszowej po dokonaniu analizy dokumentacji (skierowania, wywiadu, zaświadczenia itd), ponownej ocenie stanu zdrowia Pacjenta skalą Barthel (ocena skalą poziomu samodzielności) oraz uwzględniając treść prowadzonej listy oczekujących do ZOL wydaje opinię o przyjęciu do Zakładu.

Skład Komisji Kwalifikacyjnej:

  • Przewodniczący: Kierownik ZOL Małgorzata Jemioło 
  • Członek: lekarz ZOL specjalista chorób wewnętrznych Krystyna Wilk- Noga 
  • Członek: pielęgniarka koordynująca ZOL : magister pielęgniarstwa, Specjalista pielęgniarstwa geriatrycznego Kinga Sokalska

KROK 5. Na podstawie opinii komisji kwalifikacyjnej Dyrektor SP ZOZ w porozumieniu z lekarzem ZOL dokonuje przyjęcia do Zakładu.

Kierownik zakładu opiekuńczego udziela informacji świadczeniobiorcy oraz odpowiednio domowi pomocy społecznej albo podmiotowi leczniczemu, w przypadku gdy świadczeniobiorca przebywa w tym domu albo w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego o:  

  • wydanym orzeczeniu o przyjęciu
  • kolejności przyjęcia świadczeniobiorcy
  • o przewidywanym terminie przyjęcia do zakładu opiekuńczego

Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje gwarantowane świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej (w tym świadczenia udzielane przez lekarza, świadczenia udzielane przez pielęgniarkę, rehabilitację ogólną w podstawowym zakresie, prowadzoną w celu zmniejszenia skutków upośledzenia ruchowego oraz usprawnienia ruchowego, świadczenia psychologa, terapię zajęciową, leczenie farmakologiczne, leczenie dietetyczne, zaopatrzenie w określone wyroby medyczne i środki pomocnicze stosowane przy udzielaniu świadczeń gwarantowanych, edukację zdrowotną polegającą na przygotowaniu świadczeniobiorcy i jego rodziny lub opiekuna do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych) jedynie Pacjentów którzy w ocenie skalą poziomu samodzielności (zwaną „skalą Barthel”) otrzymali 40 lub mniej punktów, a więc w istocie Pacjentów całkowicie uzależnionych od pomocy drugiej osoby w zakresie samoobsługi i wykonywania czynności dnia codziennego. Ponadto zgodnie z obowiązującymi przepisami, do Zakładu nie przyjmuje się Pacjentów, którzy w ocenie skalą Barthel otrzymali 40 punktów lub mniej, jeżeli podstawowym wskazaniem do objęcia ich opieką jest zaawansowana choroba nowotworowa, choroba psychiczna lub uzależnienie.

WZORY DOKUMENTÓW DO POBRANIA:

W skład zespołu terapeutycznego ZOL-u wchodzą: 

  • lekarz specjalista chorób wewnętrznych – Krystyna Wilk- Noga
  • lekarz specjalista reumatolog – Sławomir Wolak
  • lekarz specjalista geriatra – Jadwiga Krudysz- Starzec
  • 21 pielęgniarek
  • 4 fizjoterapeutów
  • technik terapii zajęciowej
  • psycholog
  • logopeda
  • lekarze konsultanci z różnych dziedzin

Zakład Opiekuńczo– Leczniczy (ZOL) jest jednostką organizacyjną SP ZOZ w Kolbuszowej, która została powołana do życia na mocy Uchwały Rady Powiatu w Kolbuszowej nr 2/2000 z dnia 21 stycznia 2000 roku na wniosek Dyrektora SP ZOZ w Kolbuszowej Zbigniewa Strzelczyka. W roku 2009r. ZOL wdrożył System Zarządzania Jakością, którego ciągłe doskonalenie ma bezpośredni wpływ na podwyższenie jakości świadczonych usług i co za tym idzie komfort leczenia i satysfakcję Pacjentów.

Zadaniem Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego SP ZOZ jest okresowe objęcie całodobową pielęgnacją, rehabilitacja oraz kontynuacja leczenia świadczeniobiorców przewlekle chorych i świadczeniobiorców, którzy przebyli leczenie szpitalne i mają ukończony proces diagnozowania, leczenia operacyjnego lub intensywnego leczenia zachowawczego a nie wymagają już dalszej hospitalizacji w oddziale szpitalnym, jednak ze względu na stan zdrowia i niesprawność fizyczną, brak samodzielności w samoopiece i samopielęgnacji, konieczność stałej kontroli lekarskiej, potrzebę profesjonalnej pielęgnacji i rehabilitację, powinni przebywać w zakładzie opiekuńczym.

Wszystkie te zadania Pracownicy Zakładu wypełniają kładąc nacisk na jednocześnie holistyczne i indywidualistyczne podejście do Pacjentów, zwracając szczególną uwagę na czynne uczestnictwo chorych w procesie leczenia i szeroko pojętej rehabilitacji oraz udzielając Im nie tylko pomocy medycznej ale także emocjonalnego wsparcia.

Zgodnie z treścią obowiązujących przepisów Pacjent przebywający w zakładzie realizującym całodobowo gwarantowane świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, ponosi koszty wyżywienia i zakwaterowania poprzez uiszczenie ustawowo określonej opłaty odpowiadającej 250 % najniższej emerytury, która jednocześnie nie może być wyższa aniżeli 70 % miesięcznego dochodu Pacjenta w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej.  (w przypadku Pacjentów do ukończenia 18 roku życia, a jeżeli kształci się dalej – do ukończenia 26 roku życia – w/w opłata wynosi 200 % najniższej emerytury, z tym że nie może być wyższa niż kwota odpowiadająca 70 % miesięcznego dochodu na osobę w rodzinie w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej. Opłata pobierana od Pacjentów zabezpiecza koszty zakwaterowania i wyżywienia, za które nie płaci Narodowy Fundusz Zdrowia pokrywający jedynie koszty leczenia i rehabilitacji. (a więc w szczególności koszty opieki lekarskiej, całodobowej opieki pielęgniarskiej, koszty rehabilitacji, pomocy psychologicznej, terapii logopedycznej, leczenia farmakologicznego, dietetycznego, badań diagnostycznych które szczegółowo zostaną  opisane poniżej)

Historia Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego w Kolbuszowej

Początek istnienia Zakładu Opiekuńczo- Leczniczego działającego w ramach SP ZOZ w Kolbuszowej to rok 2000. Rozpoczęliśmy od kontraktu z Kasą Chorych na leczenie 15 pacjentów. W roku 2003 postanowiono zwiększyć ilość miejsc, co miało swoje uzasadnienie przede wszystkim w społecznych oczekiwaniach (długa lista oczekujących) i od stycznia 2004r. dzięki reorganizacji lokalowej oraz zwiększeniu zatrudniania personelu medycznego, Zakład mógł świadczyć usługi medyczne już 30 pacjentom. Po uruchomieniu kolejnych sal, w szczególności tych dla chorych o zwiększonych wymaganiach, od sierpnia 2007r. ZOL mógł pomagać jednocześnie 42 pacjentom i został przygotowany do świadczenia specjalistycznych usług medycznych w zakresie swojej działalności. Rok 2009 przyniósł decyzję o kolejnym rozszerzeniu działalności Zakładu i przystosowania Placówki do niesienia pomocy równocześnie 57 pacjentom. Od lutego 2009 roku możemy świadczyć usługi w rodzaju opieka długoterminowa stacjonarna dla 57 chorych w skali Barthel[1] do 40 punktów, w tym dla 17 chorych będących w stanie apalicznym, ocenianych w skali Barthel jako 0 punktów. Od 2011r. Zakład Opiekuńczo – Leczniczy w Kolbuszowej funkcjonuje udzielając świadczeń medycznych 60 Pacjentom.

Regulamin wewnętrzny palcówki 

W Zakładzie obowiązuje wewnętrzny regulamin zawierający w szczególności katalog praw i obowiązków Pacjentów ZOL-u z którym zapoznawany jest Pacjent i jego rodzina.

Poniżej zamieszczamy wyciąg istotnych zapisów ww. regulaminu:

1. Pacjent ma prawo do: 

  • życzliwego i serdecznego traktowania,
  • korzystania ze świadczeń zdrowotnych na wysokim poziomie, zgodnych z obowiązującymi  standardami i przepisami prawa
  • zachowania przez personel tajemnicy zawodowej,
  • wyrażenia zgody lub odmowy na udzielanie określonych zabiegów,
  • poszanowania godności i prywatności,
  • zrozumiałej informacji na temat stanu własnego zdrowia,
  • wyżywienia zgodnego ze stanem zdrowia i preferencjami,
  • do odwiedzin w godzinach od 9.00 do 19.00 , a w sytuacjach wyjątkowych całą dobę,
  • do opieki duszpasterskiej,
  • wnoszenia skarg i wyrażania opinii- Księga Skarg i Wniosków znajduje się w dyżurce pielęgniarskiej,

2. Pacjent ma obowiązek: 

  • traktowania z szacunkiem personelu
  • informowania personelu medycznego o jakichkolwiek problemach, które wpływają na jego samopoczucie,
  • nie używania przemocy, (agresja nie będzie tolerowana ze względu na bezpieczeństwo otoczenia)
  • nie opuszczania ZOL- u bez powiadomienia personelu,
  • zachowania ciszy nocnej od 22. 00 do 6.00,
  • nie spożywania alkoholu (za to grozi dyscyplinarne wypisanie z placówki)
  • szanowania mienia ZOL- u
  • przestrzegania w miarę możliwości harmonogramu dnia w zakładzie- jest on wywieszony na tablicy ogłoszeń.

 Podstawy formalno- prawne funkcjonowania placówki: 

  • Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej
  • Ustawa z dnia 27 sierpnia o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
  • Ustawa z dnia 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta
  • Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 czerwca 2012r. w sprawie kierowania osób do zakładów opiekuńczo- leczniczych i pielęgnacyjno-  opiekuńczych oraz szczegółowych zasad odpłatności za pobyt w tych zakładach
  • Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
  • Zarządzenie Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej
  • Statut SP ZOZ
  • Regulamin Organizacyjny SP ZOZ

  Świadczenia udzielane Pacjentom ZOL-u to:

  • opieka lekarska wraz z konsultacjami specjalistycznymi,
  • całodobowa opieka pielęgniarska zgodną z obowiązującymi standardami określonymi przez krajowego konsultanta w dziedzinie opieki długoterminowej,
  • przygotowanie świadczeniobiorcy i jego rodziny do samoobsługi, w tym kształtowanie umiejętności w zakresie radzenia sobie z niepełnosprawnością,
  • działania rehabilitacyjne prowadzone w celu zmniejszenia skutków upośledzenia ruchowego oraz usprawniania
  • terapia zajęciowa,
  • pomoc psychologiczna,
  • terapia logopedyczna,
  • pomoc socjalna,
  • trening samoobsługi,
  • leczenie farmakologiczne,
  • zapewnienie sprzętu rehabilitacyjnego oraz środków pomocniczych,
  • leczenie dietetyczne wraz z leczeniem żywieniowym,
  • zapewnienie zleconych badań dodatkowych,
  • edukacja i poradnictwo zdrowotne dla pacjenta i jego rodziny,
  • zapewnienie transportu sanitarnego,
  • pomoc w pozyskaniu sprzętu medycznego rehabilitacyjnego niezbędnego do właściwej pielęgnacji i rehabilitacji w środowisku domowym (wniosek do NFZ tylko przy wypisie).

[  Skala Barthel- skala w jakiej dokonuje się oceny samodzielności Pacjenta kierowanego do objęcia opieką długoterminową przy dokonywaniu czynności życia codziennego (w szczególności spożywania posiłków, poruszania, utrzymywania higieny osobistej, ubierania, kontrolowania czynności fizjologicznych)

FORMY UDZIELANEJ POMOCY PACJENTOM W ZAKŁADZIE OPIEKUŃCZO – LECZNICZYM W KOLBUSZOWEJ

1. Leczenie podstawowe i specjalistyczne

Cele, jakie stawiane są przed zespołem lekarskim, zawarte są w następujących punktach:

  • przywrócenie lepszego stanu zdrowia seniora w określonym przedziale czasy, a jeżeli jest to niemożliwe ze względu na nieuleczalność choroby, poprawa stanu funkcjonalno- czynnościowego;
  • spowolnienie rozwoju przewlekłych procesów chorobowych oraz zapobieganie ich zaostrzeniom, tak aby umożliwić późniejsze funkcjonowanie w środowisku domowym;
  • poprawa komfortu życia w przypadku schorzeń nieuleczalnych, postępujących;
  • ustalenie stopnia nieodwracalności chorób przewlekłych;
  • edukacja chorych, ich rodzin i opiekunów dotycząca postępowania wobec choroby u pacjenta w starszym wieku

Specjalistyczna opieka nad osobami starszymi – geriatria- wymaga dużej wiedzy, specyficznego podejścia do chorego i jego rodziny oraz uwzględnienia różnych, często pozamedycznych, czynników wpływających na stan zdrowia seniora. Jest to wszechstronna i kompleksowa opieka.

Dlatego w ZOL zatrudnieni są lekarze różnych specjalności, przy naczelnej roli geriatry. Wielochorobowość u starszych pacjentów wymaga częstych konsultacji neurologicznych, chirurgicznych, ortopedycznych, anestezjologicznych oraz psychiatrycznych.

Do najczęstszych rozpoznań klinicznych wśród chorych przebywających w ZOL należą:

  • stany po udarze mózgu – zwykle z rozległym deficytem neurologicznym ( niedowłady , porażenia połowicze i czterokończnowe, afazja, zespoły opuszkowe i pseudoopuszkowe),
  • otępienia, głównie naczyniowe – choroba Alzheimera, zespoły psychoorganiczne w różnym stopniu zaawansowania (często są to chorzy leżący, z utrudnionym lub niemożliwym do nawiązania logicznym kontaktem werbalnym, zwykle z towarzyszącymi zaburzeniami połykania, co stanowi o konieczności karmienia chorego przez zgłębnik lub przez gastrostomię odżywczą typu PEG),
  • upadki, urazy, złamania, które są często spowodowane zespołem kruchości lub zaburzeniami równowagi, a ich konsekwencja to długotrwałe unieruchomienie, zespoły zakrzepowe i odleżyny,
  • choroba zwyrodnieniowa stawów
  • zastoinowa niewydolność serca- często nasilona, upośledzająca podstawową aktywność fizyczną z dusznością spoczynkową.

2. Działania pielęgnacyjno – opiekuńcze

Pielęgniarka opieki długoterminowej to pielęgniarka zaangażowana w proces leczenia w zakresie pielęgnowania pacjentów niepełnosprawnych. W zakładzie przebywają pacjenci z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Najczęściej są to osoby z niepełnosprawnością:

  • psychiczną- która dotyczy osób z upośledzeniem umysłowym, zaburzeniami świadomości, osobowości i zachowania,
  • fizyczną- która dotyczy osób z niepełnosprawnością ruchową wynikającą z przewlekłych schorzeń bądź wrodzonych uszkodzeń narządy ruchu,
  • sensoryczną – która dotyczy uszkodzenia narządu zmysłów, w tym osoby niesłyszące i słabo słyszące oraz niewidome i słabo widzące,
  • złożoną – polegającą na istnieniu więcej niż jednego rodzaju dysfunkcji ograniczenia sprawności organizmu, są to tak zwane sprzężone chorzenia psychofizyczne

Aktywność zawodowa zespołu pielęgniarskiego oparta jest na teorii pielęgnowania Doroty Orem. Jest to koncepcja kompensowania utraconej sprawności, która to koncepcja zakłada prymat aktywizowania do samoopieki nad wyręczaniem w wykonaniu czynności. Pielęgniarka musi rozpoznać rezerwy biologiczne i psychiczne tkwiące w człowieku i umie obsłużyć sprzęt wspomagający, który może wykorzystać w procesie pielęgnacji – tak zwana pielęgnacja kompensacyjna . Jest to teoria polecana w standardach pielęgniarstwa geriatrycznego ze względu na jej szczególne walory dla osób starszych i niepełnosprawnych – bez względu na wiek. Z tego też powodu personel pielęgniarski czyni starania aby ich działania były zgodne z założeniami teorii deficytu samoopieki.

W zależności od rozpoznawanych deficytów w zakresie samoopieki pielęgniarka asystuje pacjentowi, stosując różne metody:

  1. Działanie „ za” i „dla” pacjenta – metoda ta jest stosowana w przypadku wystąpienia dużych deficytów w samoopiece i polega na przejęciu przez pielęgniarkę tych czynności pielęgnacyjnych, które człowiek nie jest w stanie sam wykonać. Stosowanie tej metody wymaga często podejmowania decyzji za pacjenta, a co za tym idzie i odpowiedzialności za te decyzje. Dlatego tak ważne jest, choć czasem bardzo trudne, respektowanie autonomii człowieka.
  2. Kierowanie, doradzanie, udzielanie wskazówek –metoda ta jest zwykle stosowana w sytuacji, gdy dany pacjent ma większe lub mniejsze trudności z podejmowaniem decyzji w sytuacji wyboru pomiędzy różnymi rozwiązaniami. Pielęgniarka wówczas swoją wiedzą i doświadczeniem zawodowym i życiowym służy pomocą. Pokazuje rożne wady i zalety danych rozwiązań tak aby pacjent miał lepszą orientację dokonując wyboru. Ważne jest jednak to, aby to sam pacjent podejmował te decyzje i dokonywał te wybory- nie wolno pielęgniarce wyręczać w tym aspekcie decyzyjnym chorego.
  3. Udzielanie wsparcia –obejmuje zarówno wsparcie emocjonalne, czyli stworzenie warunków do swobodnego wyrażenia swoich myśli i emocji, jak i wsparcie wartościujące, które stwarza poczucie, że pacjent jest kimś ważnym, zwiększa szacunek do siebie i podnosi samoocenę. Inna forma wsparcia to pomoc w konkretnej sprawie – wsparcie instrumentalne. Często pielęgniarki udzielają informacji chorym i ich rodzinom dotyczącym placówek opiekuńczych bądź instytucji, organizacji pozarządowych, które zajmują się pomocą osobom niepełnosprawnym. Często pośredniczą w załatwianiu różnych spraw urzędowych ze względu na brak w ZOL pracownika socjalnego.
  4. Stwarzanie środowiska sprzyjającego rozwojowi człowieka – to wykreowanie takich warunków środowiska (zarówno fizycznego jak i społecznego), która motywują chorego do osiągania celów i priorytetów. Metoda ta obejmuje zapewnienie odpowiednich warunków materialnych, stworzenie atmosfery bezpieczeństwa, szacunku i akceptacji.
  5. Uczenie – to metoda stosowana w sytuacji wystąpienia deficytów wiedz lub umiejętności niezbędnych do samoopieki. Warunkiem jej powodzenia jest właściwe rozpoznawanie nie tylko wyjściowego poziomu jej wiedzy i umiejętności , ale również motywacji pacjenta i uwzględnienie wielu czynników takich jak: wykształcenie, poziom inteligencji, wiek czy wcześniejsze doświadczenia chorego. Przykładem tego jest nauka samodzielnego podawania insuliny czy nauka czynności samoobsługowach u chorego, który w wyniku urazu lub choroby utracił takie umiejętnośc.

Wszystkie wyżej wymienione metody są stosowane przez personel pielęgniarski, jednak ze względu na charakterystykę pacjentów, najczęściej stosują pierwszą, trzecią i ostatnią metodę.

Tak pojęty proces pielęgnowania charakteryzuje się tym, że obejmuje człowieka jako istotę złożoną, funkcjonującą w 3 powiązanych ze sobą sferach (biologicznej, psychicznej i społecznej) przy uwzględnianiu elementów duchowego i kulturowego. Zorientowany jest na pojedynczego człowieka jako jednostkę ludzką ale i na członka określonej grupy społecznej, w skład, której wchodzi i którą współtworzy (Górajek-Jóźwik, 2010, s. 80). Kolejnym ważnym elementem działań pielęgniarki jest edukacja zdrowotna. Podstawą prowadzenia edukacji pacjenta jest komunikacja interpersonalna wykorzystująca werbalne i niewerbalne sposoby porozumiewania się. W prawdzie mamy tu do czynienia z pacjentami w wieku podeszłym, jednak wiele razy udowodniono że jest ona koniczna także w stosunku do nich. Każdy kontakt interpersonalny pielęgniarki z pacjentem winien mieć znamiona edukacyjne, bowiem edukacja pacjenta to proces zmierzający do uzyskania zamierzonego wpływu na osobowość pacjenta, jego motywy postawy i przekonania dotyczące zdrowia.

Pielęgniarka podejmująca pielęgnacje pacjenta winna stosować się do podstawowych zasad nauczania, takich jak:

  • przed rozpoczęciem edukacji dokonuje oceny, poziomu wiedzy, motywacji, oraz fizycznej ipsychicznej gotowości pacjenta do uczenia się ;
  • włączać pacjenta do określania celów nauczania ;
  • planować zakres treści czasu i miejsca nauczania ;
  • preferować metody nauczania które mobilizują pacjenta do większej aktywności;
  • dostosować tempo i treść nauczania do indywidualnych możliwości pacjenta :
  • stopniować trudności w zakresie przekazywanej i przyswajanej przez pacjenta wiedzy i umiejętności ;
  • dokonywać oceny osiągnięć pacjenta w trakcie przebiegu edukacji i po jej zakończeniu oraz weryfikować na bieżąco metody i treści nauczania

Procedury diagnostyczne i terapeutyczne wykonywane przez pielęgniarkę sprawującą opiekę nad pacjentem w Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym w Kolbuszowej są następujące:

  • monitorowanie terapii wraz z oceną nasilenia objawów chorobowych;
  • ocena sprawności funkcjonalnej na podstawie specjalistycznych skal;
  • pomiary podstawowych parametrów życiowych;
  • pobieranie krwi żylnej do badań;
  • pobieranie wymazu;
  • wykonywanie EKG;
  • zapobieganie odleżynom;
  • monitorowanie, nowoczesne leczenie odleżyn, zmiana opatrunków, chirurgiczne zaopatrzenie odleżyn;
  • oznaczenie saturacji krwi przy użyci pulsoksymetru;
  • przygotowanie i podawanie leków, doustnych, domięśniowych, dożylnych;
  • zakładanie dojść dożylnych;
  • obsługa pomp infuzyjnych i żywieniowych;
  • wykonywanie zabiegów przyłóżkowych, zmiany pozycji ciała i pielęgnacji w łóżku;
  • prowadzenie żywienia przez zgłębnik i przetoki żołądkowe;
  • zakładanie cewnika do pęcherza i płukanie pęcherza;
  • opatrywanie owrzodzeń żylakowatych;
  • stosowanie kompresów chłodzących i ogrzewających;
  • pielęgnacja urostomii, gastrostomii, jejunostomii i cystostomii;
  • kąpiel chorego;
  • wymiana środków higienicznych jednorazowego użytku. 

3.3. Rehabilitacja i usprawnianie psychoruchowe

Istotnym elementem procesu leczenia chorych w podeszłym wieku jest rehabilitacja, której głównym celem utrzymanie lub przywrócenie zdolności do samodzielnego funkcjonowania, szczególnie w zakresie podstawowych czynności życia codziennego jak również usprawnianie poszczególnych narządów czy układów w których występuje dysfunkcja, jest ona rozumiana także jako uzdolnienie do życia z wykorzystaniem wszystkich potencjalnych możliwości mimo pogorszenia stanu zdrowia, trudno sobie wyobrazić leczenie bez równocześnie prowadzonych działań rehabilitacyjnych, rehabilitacja pozwala ograniczyć do minimum fizyczne, psychiczne, i społeczne skutki niepełnosprawności, które powstają w momencie zaistnienia dysfunkcji fizycznych, psychicznych, kulturalnych i społecznych

W procesie rehabilitacji stosuje się:

  • ułożenie funkcjonalne- pozycje zapobiegające wadliwym ustawieniom kończyn
  • częste zmiany pozycji ciała jako profilaktyka przeciw odleżynom
  • ćwiczenia bierne które utrzymują pełny zakres ruchu w stawach i zapobiegają ograniczeniom ruchu, ruch wykonywany jest przez terapeutę,
  • ćwiczenia czynne i wspomagane,
  • masaż leczniczy
  • pionizację bierną i czynną, która może być przeprowadzana w łóżku lub z wykorzystaniem specjalistycznych urządzeń do pionizacji,
  • specjalistyczne metody oddziaływania ruchowego- metody neurofizjologiczne.
  • uruchamianie chorego poza łóżkiem, wysadzanie na fotel, wózek,
  • nauka korzystania z wózka inwalidzkiego,
  • prowadzenie rehabilitacji oddechowej i gimnastyki oddechowej,
  • ocena zagrożenia upadkiem za pomocą specjalistycznych skal i obserwacji chorego.

Z zabiegów fizykoterapeutycznych wykonuje się w placówce:

  • światłolecznictwo – naświetlanie lampą Sollux, Bioptron,
  • elektroterapię,
  • laseroterapię,
  • termoterapię – z wykorzystaniem ciepła i zimna, 

4. Terapia zajęciowa

Terapia zajęciowa – to leczenie i usprawnianie za pomocą określonych czynności, zajęć i pracy i dlatego w zakładzie jest bardzo ważną i potrzebną formą pomocy terapeutycznej. W toku terapii zajęciowej osoby wykonują pożyteczne, zorganizowane czynności mające podtrzymać ich aktywność, odwracać uwagę od niepokojących myśli i wyobraźni, przywracać utraconą sprawność.

Terapia zajęciowa spełnia następujące zadania:

  • usprawnia fizycznie,
  • usprawnia psychicznie,
  • poprawia funkcjonowanie w grupie.

Cele jakie stawia sobie terapia w stosunku do pacjentów zakładu można sformułować następująco:

  • daje pacjentowi rozrywkę w czasie długich godzin bezczynności,
  • oddziałuje psychoterapeutycznie poprzez wzbudzanie i umacnianie wiary we własne możliwości i talenty,
  • przyśpiesza leczenie w sensie klinicznym, usprawnia funkcję uszkodzonych części ciała i całego organizmu,
  • poprawia funkcjonowanie w grupie.

Wyróżnia się jej następujące rodzaje:

  • Ergoterapia- terapia przez prace polega na dostosowaniu pracy do możliwości chorego, uwzględniając zainteresowania i umiejętności. W przypadku pacjentów w starszym wieku i niepełnosprawnych, jak to ma miejsce w tutejszej placówce, prowadzona jest metodą „małych kroków” co oznacza że poszerzany jest jej zakres w miarę poprawy stanu zdrowia;
  • Kinezyterapia- terapia ruchem (omówiona wcześniej)
  • Psychorysunek- wykorzystywany do wyrażania ekspresji twórczej i emocji jest to swego rodzaju polaczenie arteterapii i psychoterapii. Prowadzi je wspólnie terapeuta zajęciowy i psycholog.
  • Choreoterapia- forma ruchu tanecznego. Główna zasada to wykonywanie naprzemiennych ruchów wolnych i szybkich. W skład wchodzą taniec i zabawy rytmiczne, których celem jest podniesienie sprawności i wydolności fizycznej, ułatwienie kontaktów interpersonalnych, dostarczenie estetycznych wrażeń oraz wpływ na obraz samego siebie;
  • Muzykoterapia- stosowanie muzyki w celach leczniczych w formie indywidualnej bądź grupowej. Można stosować ją w formie biernej jako słuchanie bądź aktywnej jako śpiewanie. Jest ona ukierunkowana na przeżycia w czasie słuchania muzyki i może być połączona z ćwiczeniami relaksacyjnymi;
  • Zajęcia rekreacyjne- organizowane w różnych formach;
  • Arteterapia- terapia przez sztukę;
  • Gry i zabawy- dla poprawy sprawności fizycznej i psychicznej, rozwijania orientacji, pomysłowości oraz umiejętności podejmowania decyzji, wprowadzają poczucie sprawiedliwości, porządkowanie i poznawanie zasad;
  • Biblioterapia

Najczęściej wykorzystywanymi metodami przez terapeutę zajęciową w tutejszej placówce jest arteterapia. Jest ona realizowana kilkoma technikami: rysunek, malarstwo, zdobnictwo, dekoratorstwo ( dekoracje świąteczne okolicznościowe, układanie kompozycji kwiatowych, owocowych i z darów natury oraz origami- wykonywanie ozdób z papieru, bibuły czy bristolu według wcześniej znanego schematu.

  1. Wsparcie psychologiczne
  2. Terapia logopedyczną
  3. Imprezy okolicznościowe

Zakład Opiekuńczo – Leczniczy w Kolbuszowej, mimo ściśle medycznego charakteru, jest organizatorem wielu imprez i uroczystości okolicznościowych. Mimo, iż w większości pacjenci są głęboko niepełnosprawni, zawsze imprezy sprawiają im wiele radości, dostarczają wzruszeń, pobudzają wyobraźnię i chęć do życia. Organizowane są uroczystości o charakterze religijnym: msze święte, nabożeństwa, kolacja wigilijna ze śpiewem kolęd oraz imprezy o charakterze świeckim. Te ostatnie związane są z obchodzeniem urodzin, imienin, jasełkami, kolejnych rocznic istnienia placówki, a także uroczystościami rodzinnymi np. rocznica ślubu.

W zeszłym roku obchodzone były „złote gody”- czyli pięćdziesiąta rocznica zawarcia związku małżeńskiego przez pacjenta, do którego rodzina przywiozła z daleka, również niepełnosprawną żonę. Było to bardzo podniosłe i uroczyste wydarzenie, szczególnie dlatego, że musieli czekać pól wieku na złote obrączki, pierwsze były zrobione z monet!.

ZOL jest też miejscem, gdzie chętnie przychodzą dzieci z pobliskiej szkoły podstawowej z różnymi przedstawieniami: jasełkami, z okazji dnia babci, lub bez specjalnej okazji – zaśpiewać, zatańczyć.

Tak naprawdę każda okazja do radości z okazji świętowania jest dobra. Jest to czas i miejsce na spotkania, rozmowy, przyjazne gesty, czasem nawet jest to czas pojednania. Jest jeszcze jeden ważny wymiar tych spotkań. Mianowicie chodzi o spotkanie wielu pokoleń, zwłaszcza seniorów z młodzieżą i dziećmi. Płyną z tego obustronne korzyści – seniorzy czerpią radość z obcowania z młodymi, dzieci, zaś mają możliwość obserwowania starości w jej różnych obliczach. Z jednej strony widzą uśmiech na twarzach starszych ludzi (babć), a z drugiej strony widzą cierpienie i niepełnosprawność – co może przyczynić się do uwrażliwienia ich na potrzeby tego pokolenia.